Czterdziestego dnia po Bożym Narodzeniu - 2 lutego - obchodzimy święto Ofiarowania Pańskiego, zwane popularnie świętem Matki Bożej Gromnicznej. Jest to pamiątka ofiarowania małego Chrystusa w Świątyni Jerozolimskiej.
Zgodnie z Prawem Mojżeszowym rodzice musieli poświęcić każdego pierworodnego chłopca Panu. Był to symboliczny gest poświęcenia Bogu pierwszego potomstwa, a nie, jak się niepoprawnie sądzi, poświęcenie chłopca na służbę kapłańską. Aby móc z powrotem zabrać syna do domu, wykonywano tzw. obrzęd "wykupienia" łączony z oczyszczeniem matki dziecka. Polegał on na ofiarowaniu baranka lub pary synogarlic albo dwóch młodych gołębi. Ubóstwo Świętej Rodziny nie pozwalało na pozostawienie baranka, toteż rodzice Jezusa złożyli parę gołębi.
Maryja i Józef przynieśli zatem swego Syna, jak wszyscy rodzice w Izraelu, do Świątyni Jerozolimskiej (tej samej, której zburzenie przepowiedział ich Syn prawie 30 lat później), by oddać Go Panu. Spotkali tam starca Symeona i prorokinię Annę, córkę Fanuela. Pierwszemu Bóg obiecał, że nie zazna śmierci, zanim nie ujrzy Syna Człowieczego (Mesjasza). Można zatem przypuszczać, iż Symeon był pierwszym, który słowami wyznał wiarę w Jezusa, jako Boga. Wypowiedział on bowiem słowa:
"Teraz o Panie pozwól odejść swemu słudze w pokoju,
według słowa Twojego,
bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów,
Światło na oświecenie pogan i chwałę Ludu Twego, Izraela".
Słowa te wypowiada Kościół codziennie jako kantyk Symeona w modlitwie na zakończenie dnia (Kompleta), jako wyraz przygotowania na odejście z tego świata w nadziei zbawienia. Symeon wygłasza także proroctwo o przyszłym odrzuceniu i upadku Jezusa.
Pierwsze wzmianki o święcie Ofiarowania Pańskiego pochodzą z IV wieku. W Rzymie papież Sergiusz I (687-701) postanawia wprowadzić w dniu 2 lutego, zwanym dniem św. Symeona, procesję, która miałaby się odbywać o brzasku. Jej uczestnicy trzymali w ręku zapalone świece. Procesja miała charakter pokutny, o czym świadczyły zakładane przez kapłanów szaty liturgiczne koloru czarnego. Od ok. X w. upowszechniło się poświęcanie płonących świec, które symbolizują Chrystusa: Światłość świata. Charakter święta ustalił ostatecznie Mszał Rzymski z 1970 r. opowiadając się za nazwą "Ofiarowanie Pańskie", zamiast "Oczyszczenie", podkreślając nie tylko aspekt ofiarowania zamiast pokuty, ale także uwypuklając chrystologiczny wymiar tego święta. Święto to obchodzi cały świat chrześcijański, a więc także prawosławie i protestantyzm.
Ofiarowanie Pańskie zwane jest także świętem Matki Bożej Gromnicznej. Związane jest to z poświęcaniem w tym dniu świec - gromnic, nazywanych tak, gdyż miały one ochraniać domostwa i ich mieszkańców od gromów w czasie burz. W tym celu w czasie nawałnic świece zapalano i stawiano w oknach, modląc się do Maryi. Gromnice wkładano także w dłonie umierających, by światło świecy prowadziło duszę konającego do Chrystusa.
Obecnie święto Ofiarowania Pańskiego kończy w Polsce czas śpiewania kolęd, wystawiania szopek i ubierania choinek, mimo, iż okres Bożego Narodzenia zakończył się już po Święcie Chrztu Pańskiego. Jest to związane z silną tradycją śpiewania kolęd w naszym kraju, a na ten wyjątek zgodziła się Stolica Apostolska.
Od 1997 r. 2 lutego Kościół powszechny obchodzi ustanowiony przez św. Jana Pawła II DZIEŃ ŻYCIA KONSEKROWANEGO, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom w niezliczonych zakonach, zgromadzeniach i instytutach świeckich. Pamiętajmy o nich (zwłaszcza tego dnia) podczas naszych modlitw.
Modlitwa za osoby konsekrowane i o powołania zakonne
Panie Jezu, Ty dajesz natchnienie do dobrego i pomagasz je urzeczywistniać,
prowadź drogą wiecznego zbawienia naszych braci i siostry,
którzy dla miłości Twojej porzucili wszystko i oddali się Tobie w życiu zakonnym.
Spraw, aby naśladując Chrystusa wiernie wypełniali śluby
oraz służyli Tobie i braciom w duchu ubóstwa i pokorze serca.
Spraw, aby mieli ducha jedności i zachęcając się wzajemnie do pełnienia dobrych uczynków,
przez święte życie byli prawdziwymi świadkami Chrystusa.
Panie Jezu, który powołujesz tego kogo zechcesz,
wezwij wielu młodych ludzi do pracy dla Ciebie, do pracy z Tobą.
Ty, który swoim słowem oświecasz tych, których powołujesz, oświeć ich darem wiary w Ciebie.
Ty, który wspierasz powołanych w trudnościach,
pomóż przezwyciężyć trudności młodzieży współczesnej.
A jeśli powołujesz kogoś z nich, aby poświęcić go w całości dla siebie,
niech od samego początku Twoja miłość rozpali to powołanie
i pozwoli mu wzrastać i wytrwać aż do końca. I niech się tak stanie.
Amen.